الی قلی خانوم پنج شنبه میره و من فقط و فقط یک بار دیدمش و نمی دونم که باز هم فرصتی برای با هم بودن پیدا میکنیم یا نه ولی گله ای ندارم. با همون یکبار هم کلی انرژی گرفتم و پر شدم. از تموم هم فکری ها و تله پاتی هامون؛ از تموم حرفهای قدیمی و تازه ای که با هم زدیم. از اینکه دوباره دیدم این فاصله طولانی زمانی و جغرافیایی هنوز نتونسته از هم دورمون کنه. فکرامونو، باورامونو و دلبستگی هامونو
هنوز وقتی نگاهش میکنم همون دخترک دوست د اشتنی گذشته هاست که صاف و ساده است. که میشه باهاش راحت بود. میشه باهاش حرف زد، حرف از هر چی که دلت میخواد بدون ترس از نفهمیدن و نفهمیده شدن
با هم بودنمون کم بود این دفعه، حتی کمتر از پارسال و باز هم مثل پارسال هیچ لحظه دو نفریی نداشتیم ولی خوب بود، گرم بود و مهربون بود این چند روزی که میدونستم دوستم همین کنارهاست. همین دور و برها
تلفنی حرف زدن هم حال خودش رو داشت. حرف زدن هرچقدر که دلت میخواد بدون نگرانی از نرسیدن یا دیر رسیدن صدا. بدون اینکه لازم باشه وقتی داری از هیجان میترکی، خودتو آروم کنی و صبر کنی حرفش کاملا تموم شه تا یه وقتی صدا رو صدا نیفته ؛ که باعث نشی حتی یک کلمه از حرفها نشنیده بمونه و در عوضش اینقدر گوشی تلفن رو تو دستت فشار بدی که انگشتات بی حس بشن. همینها باعث میشه از تلفن راه دور متنفر باشم چون دوری فاصله ها رو به رخ آدم میکشه و هی بهت یادآوری میکنه - هر چقدر هم که خودت رو گول زده باشی