ديروز دوباره مجبور شدم از دکله برم بالا ولي اين دفعه تنها بودم و حتي از بچه هاي خود مرکز تحقيقات هم باهام نبودن. رفته بودم بالا و داشتم کار ميکردم که يهو ديدم يه چيزي حدود 20 تا کلاغ دارن دورم ميچرخن و با بلندترين صدايي که ميتونن قارقار ميکنن. بعد يه دفعه شروع ميکردن از فاصله دور پرواز ميکردن تا 2، 3 متري من و يهو خودشون رو ميکشيدن بالا. جاتون خالي ،‌يه مقدار خيلي زيادي ترسناک بود ولي به روي خودم نياوردم و ادامه دادم. بعد 5 دقيقه کلاغها کم کم آروم شدند و بعدش هم رفتند. خلاصه يک ساعتي اون بالا بودم که اين دفعه دو نفر آدم غول پيکر اومدن بالا و شروع کردن به سين جيم کردن که اين بالا چي کار ميکني؟ براي چي اومدي و از اين سوال هاي ترسناک حراستي. چشمتون روز بد نبينه، بهم گفتن برم پايين دفتر حراست. هرچي گفتم بابا من هماهنگ کردم و اومدم اينجا؛ قبول نکردن. خلاصه رفتيم پايين و رئيس حراست اومد. برخلاف هميشه که تو اين جور موقعيت ها قلبم تو گردنم ميزنه، شروع کردم جواب دادن و کمي هم ( که همونقدرش هم از من بعيد بود)‌ پررو بازي درآوردن. ولي همين حفظ کردن اعتماد به نفس نجاتم داد. يادداشت هام رو گرفتن و بهم گفتن ميتوني فعلا بري. من هم از رو نرفتم و گفتم به دفترم احتياج دارم . کي بهم برميگردونين؟ ماموره که از بلبل زبوني کردن من تعجب هم کرده بود گفت بايد بررسي بشه ، ببينن تو دفترت چي نوشتي؟ نقشه کجاها رو برداشتي ، اگه چيزي نبود ميتوني بعداً بياي بگيريش. اين دفعه ديگه خودم هم باورم نميشد که اين من باشم : گفتم ولي من دفترم رو الان لازم دارم. الان بررسي کنيد و بهم پسش بدين
...خلاصه بعد از نيم ساعت دفترم رو هم دادن
الان ديگه تو مرکزکلي براي خودم معروفم و کم مونده بود بهم لقب دختر شجاع هم بدن. دو نقطه دي

پ.ن 1 : وقتي اومدم پايين، آدم هايي که اونجا بودن گفتن شانس آوردم که کلاغ ها بهم حمله نکردن ، چون اونجا لونه دارن و منطقه تحت سلطه کلاغ هاست.‌البته من که لونه شون رو نديدم ولي معلوم بود که احساس خطر کردن که اونجوري قيل و قال راه انداخته بودن
.پ.ن 2: هنوزهم باورم نميشه که اين من بودم که رفتم حراست و اونجوري حرف زدم. پيشرفت بزرگيه در نوع خودش