وقتهایی بود،دلت که می گرفت،کسی که انتظارش را هم نداشتی،سروکله اش بی هوا پیدا می شد:زنگی،دیداری،گپ و گفتی تا سبکتر کند لحظه هایت را......این روزها...آن که باید هم، گوشه چشمی نمی اندازد به سنگینی روزهایت،می بیند و نمی بیند، می بیند و می گذرد، می گذرد و نمی بیند...گله ای نیست.تنها، مانده ام که من یا دنیا؟ کداممان این قدر عوض شده ایم